مرگ دوست

چکامه ای در رثای دکتر حبیب شریفی راد مردی از رسته کمیابان روزگار

اندرین دنیا که رفتن سرنوشت آخر ست
زندگانی قصهء پر غصهء نا باور ست

لاله زاری بین ورا با زائرانِ داغدار
گلستانی کز گلش بس خارها در پیکرست

بنگرش در هر بهاری با همه سبزی و گل
زرد روئی چون خزانش سرنوشت عبهرست

کی کند شادی در آن فحلِ خردمند حکیم
چون بنوشد دُردِ غم کز ساقی اش در ساغر ست

تا بگیرد سازِ گیتی رِنگِ ناسازِ فِراق
لحنِ محزونی بگوش آید، غمش خنیا گرست

مرگ صیادیست کاندر دام صیدش خاص و عام
آتشی سوزنده کاو سوزان هر خشک و تر ست

هست یکسان پیش وی شاه جهانبخت و گدا
کاخِ کی یا کوخِ درویشی که بی بام و دَرَست

یادِ یاران از پَسِ جبر ِجهانی بی ثَبات
آتشی سوزان به زیرِ تودهء خاکسترست

آری آری ماتم یاران بُوَد سوزنده جان
زین میان داغِ” شریفی” از شکیب آنسو تر ست

مردِ دانائی زِ احرارِ زمان از دست رفت
مرگ او مرگست لیکن از شمار دیگرست

نیک مردی با صفا روشندلی سحر آفرین
شاعری شیرین بیان کاو گفته اش چون گوهرست

در بهاران شد “سها ” خونین دل از مرگِ ” حبیب”
بین چسان سوزان چو اسپندی ز داغِ اخگر ست

منوچهر برومند ۱۷ /۱/ ۱۴۰۰

ملیون ایران – سروده مرگ دوست

ایران گلوبال – سروده مرگ دوست