»  اشعار   »   مرگ دوست

مرگ دوست

مدیرسایت بازدید 3140

چکامه ای در رثای دکتر حبیب شریفی راد مردی از رسته کمیابان روزگار

اندرین دنیا که رفتن سرنوشت آخر ست
زندگانی قصهء پر غصهء نا باور ست

لاله زاری بین ورا با زائرانِ داغدار
گلستانی کز گلش بس خارها در پیکرست

بنگرش در هر بهاری با همه سبزی و گل
زرد روئی چون خزانش سرنوشت عبهرست

کی کند شادی در آن فحلِ خردمند حکیم
چون بنوشد دُردِ غم کز ساقی اش در ساغر ست

تا بگیرد سازِ گیتی رِنگِ ناسازِ فِراق
لحنِ محزونی بگوش آید، غمش خنیا گرست

مرگ صیادیست کاندر دام صیدش خاص و عام
آتشی سوزنده کاو سوزان هر خشک و تر ست

هست یکسان پیش وی شاه جهانبخت و گدا
کاخِ کی یا کوخِ درویشی که بی بام و دَرَست

یادِ یاران از پَسِ جبر ِجهانی بی ثَبات
آتشی سوزان به زیرِ تودهء خاکسترست

آری آری ماتم یاران بُوَد سوزنده جان
زین میان داغِ” شریفی” از شکیب آنسو تر ست

مردِ دانائی زِ احرارِ زمان از دست رفت
مرگ او مرگست لیکن از شمار دیگرست

نیک مردی با صفا روشندلی سحر آفرین
شاعری شیرین بیان کاو گفته اش چون گوهرست

در بهاران شد “سها ” خونین دل از مرگِ ” حبیب”
بین چسان سوزان چو اسپندی ز داغِ اخگر ست

منوچهر برومند ۱۷ /۱/ ۱۴۰۰


ملیون ایران – سروده مرگ دوست

ایران گلوبال – سروده مرگ دوست

 

دیدگاهتان را بنویسید