»  اشعار   »   جهل و جور

جهل و جور

مدیرسایت بازدید 2975

به گیتی که نامهربانی کند                                         تباهی همی کامرانی کند

زمانه چو ناسازگار آمدی                                            جفا در جهان کامکار آمدی

زمانه ز ناسازگاریِ خویش                                          کُند زهر در جامِ مخلوق بیش

پلشتی و پستی در آن گشته چیر                                 بر ابناءِ نوعِ بشر سخت‌گیر

به هر سو ابرقدرتی بی‌خرد                                         پیِ کسبِ زر رو به جنگ آورد

ره‌آورد هر روزه‌اش ظلم و جور                                     به چرخِ تباهی گرفتست دور

ننوشد دمی آبِ خوش آدمی                                       به اندوه خو گر شد از همدمی

نبینی بجز درد و زجر و قِتال                                      تَحَجُّر دگرباره گشته وبال

گهی داعش و بارش مرگ و میر                                   تبه خوی خَلقی سیه رو چو قیر

به تاری شبی، یورشی سهمگین                                   به شهری بَرد تا بَرد عِزّ دین

به برده سَرایش به کُند و کَمَند                                   پری روی مه پیکران بند بند

کُند جوی خون جاری از گردنی                                  که جست است پیکار با رهزنی

به بمبی جتی گیرد آتش به جان                                 ز خبث خبیثی در آن جت نهان

بگیرد بزیر و بریزد چو برگ                                        پلیدی که راند به اَرّابه مرگ

مسلمان و ترسا چو قومِ یهود                                      به جهل اندر از جور جویند سود

کمر بسته در طیف جُهّالِ دین                                     ز بودائیان جمعِ جویایِ کین

خِرَد رخت بربسته زآن مردمان                                    به آزار رو کرده چون کژدمان

نهاده به ضرب و به تاراج روی                                     به پیکارِ بی‌ وقفه کشتار جوی

کجا شد؟ تساهُل تبرّی ز خشم؟                                  بر آیین بودا فروبسته چشم!

چو گبرانِ سوزنده‌ ی مانیان                                       به کشتار اسلامیان بانیان

فزون بر ستیزی که آسیون(1) است                               ز آفات ارض و سما شیون است

ز سیلی شود شهر در کامِ آب                                      بناهایِ سر بر سپهرش خراب

وزد باد و توفانِ زور آوری                                ز گردون رسد رنجِ نا باوری

زمین رو به زلزالِ سخت آورد                           بلندایِ کوهی به تخت آورد

شود خانه ی مهر بی بام و در                           ز بی مهری چرخِ بیداد گر

چه گویم چه ناساز شد داوری                          بیندیش و جو از خِرَد داوری

اگر خانه ی مهر ویران شدی                           در آن طفلکان خفته بی جان شدی

نه از چرخ و بیدادِ دادار بود                            که وجدان سازنده بر دار بود

خِرَد گر به کارِ جهان آمدی                                        زمین و زمان شادمان آمدی

نبودش دگر جور و جهلی بکار                               نشد دیگ دروای حرصی ببار

شد از خواب بیدار وجدانِ خلق                                   نبودش فریبی به ترفند و دلق

فریبا شدی ساحتِ زندگی                                         ز مهر فروزان و فرخندگی

چو چرخابِ چرخنده چرخد به خون                             ز ابناء و ارباب جهل و جنون

سترون شود مامِ فَرّ و بهی                                          نهال امل ماند از فَرّهی

بری زین همه جهل و زین بربری                                 سُها رو به قحط خرد خون گری

دیدگاهتان را بنویسید