کو آن پیاله کو

کو آن پیاله کو به سر انگشت نغز یار
دیگر تهی ز طاقتم از رنج این خمار

ساقی کجاست ساغر شرب مدام کو
خمخانه را که بست و زمی برد اعتبار

بس ماه و سال رفت و بسی تشنه مانده ایم
دور از صفای ساغر و آن لعل آبدار

ساقی بیا پیاله زبر گیر و باده ریز
در کام تلخ مان که خماریم و بیقرار

سرگشته بیقرار بدوران کجمدار
مفتون فتنه ایم ز فتان روزگار

آن فتنه آفتی که تبه کرد ملک جم
صاحب دلان ببرد و غم آورد زی دیار

آمد جنون و جهل و درآویخت توامان
فتنت زدود رافت و بنمود تیر دار

ساقی بیا و باز سخا کن به بذل می
جامی لبالبم ده و از تشنگی در آر

خواهد “سها ” دمی که نباشد ریا و جور
باز آید اعتبار و نبیند دلی فکار

رو در گریز گیرد و ناید به چشم خلق
دوران نابکاری ارباب ننگ و عار

منوچهر برومند
پاریس هیجدهم اوت دوهزارو بیست و دو

ایران گلوبال – سروده کو آن پیاله کو

ایران لیبرال – سروده کو آن پیاله کو

عصر نو – سروده کو آن پیاله کو