بیتی‌ از حضرت بیدل

نشد آیینه ی کیفیت ما ظاهر آرایی
نهان ماندیم ، چون معنی، به چندین لفظ پیدایی
این بیت سروده :میزا عبدالقادر عظیم آبادی متخلص و معروف به بیدل است. وی به سال۱۰۵۴
درعظیم آباد پتنه متولدشد.ولی بیشتر عمر را در بنگاله سر کرد و در دهلی به سال ۱۱۳۳هجری قمری دیده از دیدار فروبست. در همین شهر در صحن خانه خویش به خاک آرمید.بیدل درآغازکارملازم
محمد اعظم از شاهزادگان هند بود .وی از توانایی ادبی وجایگاه شعری بیدل خبر نداشت.وبیدل،
نیزنشان نمیداد.از قضا روزی به شاهزاده گفتند،اشعر شعرای هند ملازم اوست.شاهزاده شگفتی کردوخواهان مدح خود شد.بیدل بلافاصله او را ترک کرد وبه شاه جهان آباد رفت.در آنجا بزرگان گرداو را گرفتند وکارش بالا‌ گرفت وشهرت واعتبار یافت.ودر عرفان بر جایگاهی گرانسنگ نشست.
بیدل با ناصرعلی شاعرمعروف شیوه هندی معاصر بود ودوستی داشت. امیرعلی شیرلودی در کتاب
مرآت الخیال صفحه ی ۲۹۶ چاپ بمبئی، چنین نقل کرده است.:روزی بین میرزا (بیدل) در مجلس
نواب شکرالله خان با شیخ ناصرعلی اتفاق ملاقات افتاد. با هم صحبت کردندواین غزل در میان آمد:
نشد آیینه ی کیفیت ما ظاهر آرایی
نهان ماندیم چون معنی به چندین لفظ پیدایی
شیخ گفت :آنچه فرموده اید که: نهان ماندیم،چون معنی،به چندین لفظ پیدایی، خلاف دستور است،چه معنی تابع لفظ است.هرگاه لفظ پیدا گردد،معنی البته ظاهر می گردد.میرزا تبسم کرد وگفت:
معنایی‌که شما تابع لفظ دارید،آن نیزلفظی بیش نیست.آنچه (من حیث هی هی) معنی است ، به هیچ لفظ در نمی آید.