مُلْهِمِ آزادگى

از دمِ صبــــحِ ازل گفتند تاجِ سر عليست                شاهِ مردان شيرِ يزدان حيدرِ صفدر عليست

صِهْرِ پيغمبر عــلىّ و فاتح خَيْبَر عليست                ســــــاقى كـــوثر علىّ و اَزْهَدِ اَشْعَرْ عليست

صاحب سيف وقلم سلطان بحر و برّ عليست

نيست چون او داورى عادل بديوان قضا                شهسوارى نيست مـــانندش بميدان غــــزا

نصّ ِفرمانش مزيّن ز عدلِ محض مرتضى                در سخاوت بر تر از طائىّ و ممسك در غذا

مهتر و سرور، دلاور، دادگـــــر، برتر عليست

ماهِ سيمايش ز خورشيدِ فلك تــــــابنده تر                عهــــد و ميثاقش ز سير اختــران پاينده تر 

از بهـــــاران بر نهال تشنه لب بخشنده تر                فيض فـــــــياضش ز ابــــــــر آذرى زاينده تر

خواجه قنبــــــر علىّ و هادى اشتر عليست

سالكِ پرهيــــــــزكار و رهنمـــــاىِ هـوشيار              منعــــكس در سيمِ سيمايش جلالِ كردگـــار

در كَفَشْ ملك سليمـان و بچنگش ذوالفقار                سرورانِ هر دو عالـــم در ركابش خــــــاكسار

گر سماعِ زهره در عرشست رامشگر عليست

سالكان ِراهِ حق را كيسه ها از زر تهيست                عـــــارفان پاكدل را زين مـــــزيّت فــــرهيست

فقر در كوىِ على  بالاتر از شاهنشهيست                سر فرازى، سادگى، زيبائى سرو سهيست

رهرو آزادگـــــــــى را مُلْهِم و مَظْهَرْ عليست

يا علــــــى اندر ثنايت آنچـــه بايد گفته انــد                آنچـــــــــه اندر وهم و در پندار نايد گفته اند

شاعـران يك از هزار از آنچه شايد گفته اند                درّ معنى سفته انــــــد و آنچه پايد گفته اند

مهـــر انور در زمين و در فلك اختر عليست

يا على ز آندم كه خود را در جهان بشناختم                از وجودت مظهرى در هستى خود ساختم

نفس را ز آلــــــودگى هــــاى درون پرداختم                تا كــــــــه اندر عرصه نامــردمى ها باختم

خستگان  را در ره مهر و طلب ياور عليست    

منوچهر برومند م ب سها
پاريس
بيستم مهرماه هزارو سيصد و نود شش